Kiedy zło zdejmuje maskę

„Władca ciemności”

Donato Carrisi

Ciemność, boimy się jej, ignorujemy, uważamy za sprzymierzeńca lub po prostu jest dla nas naturalnym przeciwieństwem jasności. Czasem jednak jej nadejście przynosi z sobą zapowiedź czegoś, mającego zamiar wymknąć się spod kontroli i pragnącego zniszczyć wszystko co stanie mu na drodze. Czy da się zwyciężyć to, co jedynie jest hipotetyczne, lecz i tak przeraża?

Dwadzieścia cztery godziny bez elektryczności i dostępu do internetu oraz telefonów, bez telewizji, radia i prasy, z zamkniętymi sklepami, restauracjami, kinami, tylko lub aż doba bez wszystkiego uważanego przez ludzi za oczywiste. Co się wydarzy gdy zgaśnie ostatnie światło w Wiecznym Mieście? Marcus, penitencjariusz Trybunału Dusz, woli poruszać się w cieniu zamiast być zauważonym w świetle dnia, najnowsze zadanie również wymaga od niego pozostania niezauważonym. Ale to nie jedynie zadanie, drugie wymaga wykorzystania informacji tkwiących w jego pamięci, lecz obecnie cierpi on na amnezję. Brutalny zabójca wykorzystuje panujący chaos by kroczyć po Rzymie w morderczym maratonie, wydaje się, że nikt nie stanie mu na przeszkodzie. Pomimo zamieszek na ulicach Marcus tropi zbrodniarza i ściga nie zważając na niedawne wydarzenia, wciąż wzbudzające w nim niepokój. Kiedy wydaje się, iż rozwiązanie jest na wyciągnięcie ręki sytuacja zmienia się diametralnie. Mrok nadaje temu, co wydawało się całkowicie odmiennych kształtów od tych, które wydawały się pewne w świetle dnia. Co jest prawdą, co oszustwem, kto jest prawdziwym władcą ciemności  i czy Marcusowi  uda się odkryć tożsamość mordercy?

Ciemność, brudna, mokra, oblepiająca człowieka, tak, że traci poczucie bezpieczeństwa, wręcz wchodząca pod skórę i przynosząca z sobą chaos oraz tajemnice. Donato Carrisi nie bawi się z czytelnikiem w kotka i myszkę, on po prostu otwiera, już na pierwszej stronie swojej książki, drzwi do morderczego labiryntu pełnego pułapek, ślepych uliczek, zdrad, zwątpienia w samego siebie oraz w to wszystko, co wydawało się prawdą. „Władca ciemności” jest kolejnym tomem cyklu, jeśli ktoś nie czytał wcześniejszych części nie będzie miał trudności by wejść w tę powieść i poczuć jej niepokojącą atmosferę. Jeżeli macie przed oczami obraz Rzymu w świetle w dnia lub oświetlonego wieczorowo-nocną porą to bardzo szybko zapomnicie o tym widoku, bo starożytna stolica pogrążona w mroku, chaosie i zalana wodami Tybru staje się symbolem upadku. W takiej scenerii morderstwo wydaje się niczym nadzwyczajnym, lecz po chwili jego brutalność dociera do czytelnika, podobnie jak i brak śladów oraz to, że to nie koniec, a dopiero początek. Śledztwo w takich okolicznościach również nie jest prowadzone standardowo, zapętla się nie raz i nie dwa, to, co wydawało się oczywiste bardzo szybko zostaje skonfrontowane z nieprawdopodobnym, lecz jak najbardziej realnym. Donato Carrisi pokazuje wciąż nowe oblicze zła, chociaż bywa to często jedynie maska, tak samo dzieje się z dobrem, zresztą co jest jednym i drugim oraz kto stoi po jakiej stronie do samego końca nie jest pewne. Bohaterowie zdają się prowadzić nierówną walkę z czasem, niejasną przepowiednią oraz sobą samymi, każda ich słabość zostanie wykorzystana przeciwko nim, ale ich determinacja w dotarciu do faktów, nawet najbardziej dla nich niewygodnych i bolesnych jest najlepszym paliwem dla dochodzenia. „Władca ciemności” jest prawdziwym kryminałem noir i to nie z racji drugiego planu jakim jest pogrążone w ciemności Wieczne Miasto, lecz przede wszystkim niepowtarzalnego klimatu oraz postaci, uwikłanych w niejasną przeszłość. Niekiedy zdają się oni przypominać oponentów, lecz kierujących się zasadami, zbyt często wystawianymi na próbę. 

            

                    Za możliwość przeczytania książki 

    

       dziękuję 

 

  wyd. Albatros