Zło

Nowość:

„Ścigana”

Lisa Childs

Przeszłość nie odchodzi bez echa, a jeśli zakorzeniło się w niej zło to da o sobie znać. Prędzej czy później naznaczy każdego kto się z nim zetknie. Wróci przez niedomknięte drzwi, zostawione przez sekrety, jakie zawsze podążają jak cień za każdym kto je dostrzegł…

Stare posiadłości kryją niejedną tajemnicę, ale niektórzy pragną je ukryć pod nowym tynkiem, wystrojem wnętrz i przede wszystkim murem milczenia. Olivia liczy, że ekskluzywne Halcyon Hall da jej wytchnienie od blasku sławy i jej mroku. Stalker nie powinien jej odnaleźć na małej wyspie u wybrzeży Maine. Ten ośrodek SPA zapewnia anonimowość i wytchnienie od świata, a właśnie to pragnie dostać za wszelką cenę. Pytanie tylko czy dobrze wybrała miejsce? Od jakiegoś czasu znikają młode kobiety w jego pobliżu, czy to przypadek? Wierzyc pogłoskom czy nie przejmować się nimi? W Halcyon Hall Olivia miała być poza zasięgiem wszystkich, którzy chcieli ją skrzywdzić, chociaż czy na pewno? Kolejny anonimowy list z pogróżkami stawia pod ogromnym znakiem zapytania celowość pobytu właśnie tutaj. No i jeszcze ponura przeszłość posiadłości zdaje się kłaść cieniem na teraźniejszości. Niespokojnej, pełnej sekretów i przede wszystkim gdzie wciąż dawnym grzechom nie zadośćuczyniono, a nowe odczuwalne są aż boleśnie. Czy uda się powstrzymać w końcu odkryć tożsamość zła?

Mroczno, zbrodniczo, gotycko, chociaż współcześnie, tajemniczo. Czujecie ten dreszcz kryminalnych emocji spod znak intrygującej historii, zapowiadającej, iż przed nami lektura, jakiej nie da się odłożyć, jeśli nie poznamy finału? Bardzo szybko zdajemy sobie sprawę, że to nie będzie prosta zagadka kryminalna, a doskonale zakamuflowana sieć powiązań łącząca sekrety z przeszłości z teraźniejszymi tajemnicami. Im bardziej zagłębiamy się w „Ściganą” tym bardziej sam tytuł nabiera wieloznaczności, chociaż w pierwszym momencie byliśmy przekonani, iż dokładnie wiemy kim ona jest. Kolejne rozdziały pokazują, jaka łamigłówka przed bohaterami oraz oczywiście czytelnikami. Jeżeli liczymy, że szybko połapiemy się w przysłowiowym „kto za tym stoi” to czeka nas prawdziwa kryminalna zagwozdka i to mocno zakorzeniona w tym, co już miało miejsce. Jednak ta owiana jest niedopowiedzeniami, kłamstwami, subiektywnymi wspomnieniami i przede wszystkim swoistą zmową milczenia. Lisa Childs wirtuozersko operuje suspensem, mrocznym klimatem oraz wyczuwalnym złem, jakie wciąż pozostaje nieuchwytne. Wcale nie gdzieś tam ono jest, lecz w konkretnym miejscu i nosi doskonałą maskę. Pytanie czyje oblicze ukrywa się za nią i czy zostanie zerwana na czas?

                                                      Za możliwość przeczytania 

książki 

dziękuję:

Małe i wspaniałe

Premiera:

„Nad wodę. 

Mikrowyprawy z Warszawy”

Monika Masalska

Seweryn Masalski

 

Mikrowyprawy wcale nie są aż takie małe jak mogłoby się wydawać. Bliskie nie oznacza mało interesujące, a szybkie nie oznacza powierzchowne. Czasem właśnie to, co mamy nieopodal nas pozostaje mało znane lub nieodkryte.

 

Niedalekie wycieczki w okolice Warszawy lub trochę dalej i wcale nie tylko nad Wisłę. Czy to możliwe? Jak najbardziej zwłaszcza gdy doświadczeni wycieczkowicze udzielają cennych rad i co najważniejsze przekazują wiedzę co do tras, dojazdu różnymi środkami lokomocji, gdzie można coś zjeść oraz jaka jest dostępność. Jednak to, co najważniejsze w „Nad wodę. Mikrowyprawy z Warszawy” to oczywiście same cele podróżnicze, w końcu od nie wszystko się zaczyna, a te sięgają od godziny do trzech wokół stolicy. Mało to czy dużo? Monika i Seweryn Masalcy pokazują, iż w takiej odległości naprawdę można wiele miejsc odwiedzić i przede wszystkim poznać, a na dodatek będziemy na łonie szeroko pojętej natury. Jeżeli do wyboru mamy kilkadziesiąt tras to rysują się ciekawe podróże. Od kilku wypraw w samej warszawskiej metropolii do m.in. Portu Czerniakowskiego, Lasku Bródnowskiego czy Parku Młocińskiego po Podlasie. Całkowicie różne miejsca, lecz łączy je to, iż w niedługim czasie możemy je zobaczyć. Do dwóch godzin od stołecznych granic dotrzemy na przykład nad Zalew Sulejowski, do Warki, lecz także i a na Łysicę, a rogowskie arboretum też znajdzie się w tym zasięgu. Pięćdziesiąt kierunków pozwala dobrać wycieczkę do swoich i bliskich potrzeb oraz możliwości. Na dodatek stanowi doskonały pomysł dla tych, którzy Warszawę obrali za cel wizyty i jeśli jest kilkudniowa to łatwo poszerzymy jej zakres. Ci, którzy nie mieszkają w jej pobliżu daje okazję do zaplanowania wyjazdu w okolice, jakich nie brano pod uwagę. Pomocne wskazówki pomogą w organizacji mniejszego bądź większego wypadku w Polskę.

                                                   Za możliwość przeczytania 

książki 

dziękuję:

 

Krakowskie klimaty

Przedpremierowo:

„Wyprawy niedalekie. 

Kraków i okolice”

Paweł Gaik

 

Wyprawa kojarzy się z długą podróżą, gdzieś daleko, wymagającą wielu przygotowań, ale i dostarczających dużo wrażeń. Jednak nie trzeba szukać na mapie odległych miejsc, wystarczy rozejrzeć się w pobliżu. Odkrycie niezwykłych punktów wcale nie tak odległych destylacji wymaga tylko lub aż rozejrzenia się wokół.

 

Kraków i wszystko wiadome, chociaż czy na pewno? Niejeden z nas odwiedził to miasto. Specjalnie piszę odwiedził, gdyż powiedzieć, że zwiedził to już byłoby na wyrost. Ile razy byśmy nie zawitali do grodu Kraka tyle razy mamy okazję na odkrycie nowego punktu, jaki umknął nam do tej pory lub zobaczenie z nowej perspektywy już znanych miejsc. Jednak dla tych, którzy chętnie by zwiedzili również okolice są nie lada gratką. Paweł Gaik przygotował pięćdziesiąt pięć naprawdę interesujących wojaży w pobliżu krakowskich granic miejskich. Czy to nie za dużo? Z pewnością znalazłby się jeszcze więcej celów peregrynacji, lecz te zaproponowane przez autora przewodnika „Wyprawy niedalekie. Kraków i okolice” godne są nie jedynie wzięcia pod uwagę, ale przede wszystkim urzeczywistnienia. Bliższe i dalsze, jedne po krakowskich atrakcjach, inne nieopodal, wszystkie odsłaniające prawdziwe perły, do jakich warto będzie wrócić. Jeżeli tak jak ja najczęściej podróżujecie autobusami, pociągami, to właśnie także dla nas dobry informator. Każda wycieczka ma bardzo czytelne wskazówki, pozwalające na podjęcie decyzji czy albo bardziej kiedy zaplanujemy ją. Otrzymujemy informacje o odległości od punktu wyjścia czyli Krakowa – jedna do dwóch godzin, czas dojazdu pociągiem/ autobusem i samochodem, ile zajmie sam spacer/ zwiedzanie, a także między innymi dostępność. Do tego mamy także lokalizację w postaci kodu QR. To tak tytułem wstępu, a później część fotograficzną wraz z opisem, ciekawostkami. Jeżeli nie będziemy mieć możliwości odbycia faktycznej wyprawy już sama lektura przeniesie nas do proponowanych celów i wcale nie będzie to tylko i wyłącznie „podróż palcem po mapie”.

 

Premiera:

23.04.2025

Za możliwość przeczytania 

książki 

dziękuję:

 

Za winy

Przedpremierowo:

„Plagiat”

Paulina Świst

 

Nic nie pozostaje bez echa. Zwłaszcza, jeśli chodzi odpokutowaniem win obarcza się kolejne pokolenia. Pieniądze i emocje, one nawet po dziesiątkach lat wzbudzają najgorsze instynkty, tak samo jak i dawne krzywdy. Kiedy doda się te trzy składniki powstaje prawdziwa mieszanka wybuchowa.

 

„Ale to już było…” i wróci znowu dopóki ktoś, a konkretnie Nina i Ares nie powstrzymają tego, kto ma konkretny cel. Jaki? Coraz bardziej staje się jasny motyw działania, natomiast gdzie leży jego źródło? Jak wiadomo od niego wszystko zaczyna się i inaczej nie chce być w tej konkretnej sprawie albo nie tylko w niej. Komuś zależy by tych dwoje nie dotarło do niego, lecz po krwawej nitce w końcu dotrą do kłębka lub raczej winy, bo ta nie przedawnia się nigdy. Kogo da się pociągnąć do odpowiedzialności po latach? Co musiało się kiedyś wydarzyć, że kolejne pokolenia są rozliczane? Jedno z wielu pytań, na jakie szukają odpowiedzi prokurator i policjant. Tych dwoje nie jest łatwo zwieść, zagrożenie traktują jak wyzwanie, a najważniejsze jest dotarcie do prawdy, jakakolwiek by nie była. Jednak tym razem dochodzi jeszcze jeden czynnik, z jego punktu widzenia jedno z nich musi podejść do tej sprawy bardziej osobiście. Czy nie zaważy to na śledztwie? Każdy krok może oznaczać wpadnięcie w pułapkę, a już przekonali się, że przyjaźń, lojalność, honor i życie nie dla każdego znaczy to samo…

 

Jakie to było dobre? No cóż pisałam to już wielokrotnie o kolejnych książkach Pauliny Świst, tym razem jasne, że tak smakowała lektura jej najnowszej książki, ale byłoby to ogromnym niedopowiedzeniem i powtarzaniem się, a „Plagiat” zasługuje na o wiele więcej. Jak wiadomo pisarka na kompromisy nie idzie i czytelnikom każdorazowo szykuje, co najmniej kilka razy stan przedzawałowy. Potem czeka na okazję, by nie tyle powtórzyć, co uderzyć, wcale nie z niewinnym uśmiechem gdzieś pomiędzy wierszami. No cóż większość z nas wie, na co się pisze i niecierpliwie czeka na kolejną okazję zmierzenia się z tym, co wymyśliła. Trzeba przyznać, iż w najnowszej książce odpięła przysłowiowe wrotki i dała pokaz jak można podkręcać napięcie, a potem dodać jeszcze co nieco lub raczej o dużo więcej i to wcale nie w białych rękawiczkach. W „Plagiacie” nic nie dzieje się przypadkowo, wszystko ma znaczenie, że o „Debiucie” i „Bestsellerze” nie wspomnę. Zresztą to przeszłość stanowi oś akcji i w tym tomie widać to jak na dłoni, więc jak najbardziej tym razem, co działo się w nich wcale i pod żadnym pozorem nie jest zamkniętym rozdziałem. Nie spodziewajcie się spokojnego domykania wątków, one dopiero rozwija się, a dokładnie pokazują gęsta sieć powiązań, z rozdziału na rozdział zaciskająca się coraz mocniej. Kto jest tym dobrym, a kto tym złym albo raczej komu nie uda się oszukać pary głównych bohaterów? Jak daleko sięgają macki dawnych grzechów i ile przyjdzie jeszcze płacić kolejnym pokoleniom za nie? Do której generacji sięga zemsta? Czy koniec faktycznie nim jest?

 

Manifestowanie

Nowość:

„Manifestownik dla czarownic”

Sarah Bartlett

 

Niektóre książki dają nam całkiem inny punkt widzenia na to, co wydawało się nam znane. Manifestowanie od jakiegoś czasu często pojawia się w różnorodnych wydaniach, chociaż mianownik mają wspólny to już reszta skupia się na różnorodnych aspektach. A gdyby tak je poszerzyć o inne tematy?

 

No i tu zaczyna się książka Sarah Bartlett, która łączy w sobie kilka wątków w szerokie opracowanie, sięgające dalej i głębiej niż inne publikacje. „Manifestownik dla czarownic” można potraktować zgodnie z tytułem dosłownie albo wybrać to, co nas interesuje lub po prostu poznać całość, otwierając się        na intrygujące informacje. Wybrałam opcję ostatnią i nie żałuję, gdyż każdy rozdział przynosił nową porcję ciekawych wiadomości, a jeśli nawet temat poruszany już był mi znany i tak okazywało się, iż jest on przedstawiony od całkowicie innej strony niż do tej pory. Od samego początku lektury widać, iż autorka bardzo dobrze wie, o czym pisze, co więcej obszar, po jakim porusza się zna od tak zwanej podszewki     , lecz stawia przede wszystkim na jasne przekazywanie swojej wiedzy. Kilkanaście rozdziałów czyta się naprawdę szybko i co istotniejsze ze zrozumieniem. Jasny podział pozwala także na wybranie dokładnie tego, co chcemy poznać, ale warto także zajrzeć inne części „Manifestownika dla czarownic” i to nie tylko z czystej ciekawości, a ta pojawia się naprawdę szybko. Trudno oprzeć się chęci sprawdzenia, co kryje się w innych rozdziałach i jak sama się przekonałam Sarah Bartlett potrafi przyciągnąć naszą uwagą dawką nieszablonowej wiedzy.

 

                                          Za możliwość przeczytania

 książki 

dziękuję:

Jezioro zła

Przedpremierowo:

„Czarny Staw”

Robert Ziębiński

 

Tajemnice nie sprzyjają prawdzie, a tam gdzie ktoś chce ją poznać musi liczyć się z tym, iż będzie musiał zburzyć mur milczenia oraz stawić czoła temu, co za nim się kryje. Nie każdy jest w stanie to zrobić, czasem kończy się tylko na dobrych chęciach. Jednak ci, którzy przekroczą nie będą mogli zrobić kroku do tyłu, jedynie można pójść naprzód. Zawrócenie z obranej ścieżki będzie równało się utracie temu, co najcenniejsze…

 

Koniec świata w postaci rodzinnego miasta matki, daleko od Warszawy, wcale nie jest miejscem, jakie zachwyca Kamila. Na dodatek familijne relacje dalekie są typowych i więcej w nich chłodu niż cieplejszych uczuć. Babcia stawia granice i raczej podobne są one do zasieków niż troskliwych rad. No cóż nikt nie obiecywał, że będzie łatwo, zwłaszcza w takim miejscu jak Czarny Staw. Zawarta znajomość z miejscowymi rówieśnikami rzuca nieco światła, fakt, iż mrocznego na okolicę. Czy to jedynie wybujała fantazja nastolatków czy rzeczywiste wydarzenia? Koszmary, jakie zaczyna śnić Kamil są aż nadto realistyczne, co dzieje się nad jeziorem i jaki związek ma z tym surowa starsza pani? Dlaczego wszystko otacza zmowa milczenia, wszelkie plotki ucinane są od razu, jeśli ktoś je wypowie głośno, więc przekazywane są po cichu. Ile jest w nich prawdy tego nie wie nikt, jedno jest więcej niż pewne Czarny Staw nie na darmo cieszy się złą sławą, a gdyby ktoś stawił czoła domysłom, strachowi i przede wszystkim złu?

 

Niby za oknem lato, niby wakacyjny czas, niby… Nie czuć tego w pewnym mieście, gdzie nawet w najbardziej słoneczny dzień mroczny cień widoczny jest dla wielu. Czarny Staw nie daje o sobie zapomnieć ani na moment i jest jednym z pierwszoplanowych bohaterów. Tytułowy zbiornik wodny jest w samym centrum wydarzeń i równocześnie stanowi źródło wszystkich wątków, jakich? To już poznajemy podczas lektury, wywołującej od samego początku gęsią skórkę, a z kolejnymi rozdziałami pogłębia się wrażenie, iż zło czai się wokoło i jedynie czeka na chwile nieostrożności by ofiara wpadła w jej sieci. Dodajmy do tego złowieszczy klimat i atmosferę sekretów oraz grupę młodzieży, chcącą dociec, co faktycznie dzieje się w okolicy tytułowego jeziora, bo że coś od lat tam się dzieje jest faktem. Czytając „Czarny Staw” ma się wrażenie, iż nie tyle jesteśmy czytelnikiem książki, co widzami horroru, klasyki lat osiemdziesiątych, gdzie zło było złem i zostawiało po sobie wyraźny ślad nawet gdy pokazywały się napisy końcowe. Robert Ziębiński niesamowicie plastycznie posługuje się słowami, tworząc historię klatka po klatce, jak na taśmie filmowej.

 Premiera:

16.04.2025

                                     Za możliwość przeczytania książki

 dziękuję:

 

Wojenna pożoga

Nowość:

„Polska pielęgniarka”

Leah Moyes

 

Czasem przysłowiowy moment zmienia dosłownie wszystko. Patrząc wstecz dostrzega się istotność tego, co miałom miejsce, lecz kiedy to się dzieje ma się nadzieję, że nie będzie to trwałe albo szybko zakończy się. Jednak zbyt często okazuje się, iż nie ma powrotu do tego, co było…

 

Kolejny dzień w szkole, od kilku lat naznaczony wojenna zawieruchą, ale ten będzie inny od pozostałych. W ciągu krótkiego czasu zostaje odebrane Aleksandrze i jej rówieśniczkom resztka normalności. Prosto ze szkolnych ławek trafiają do wojskowych ciężarówek, jedyne, co udaje im się dowiedzieć, że mają trafić do Lebensborn. Łączy je oprócz kierunku niechcianej podróż to, iż są zdrowymi, pięknymi, blondynkami o niebieskich oczach. Co je czeka gdy dotrą na miejsce? Tego dziewczyna i jej znajome z transportu nie dowiadują się nigdy, zbombardowanie konwoju sprawia, że nagle zostają same gdzieś w Niemczech. Nikt im nie pomoże, muszą radzić sobie same, a są nastolatkami, jakie jeszcze kilka dni temu chodziły do szkoły. Aleksandra znajduje w sobie siłę by przetrwać, lecz każdy dzień to lęk czy ktoś nie dotrze do prawdy. Jako niemiecka pielęgniarka pracuje w Dreźnie, ale wojenny koszmar nadal jest jej udziałem. Kiedy zakończy się ten koszmar i jak wpłynie na nią ten brutalny czas? Wojna nie oszczędza nikogo i odbiera to, co najcenniejsze: bliskich wspomnienia, dom…

 

Podobno trudne czasy tworzą silnych ludzi, lecz niekiedy to po prostu pragnienie przetrwania sprawia, iż odnajdują w sobie siłę, jakiej nie byli świadomi. „Polska pielęgniarka” przedstawia ludzi właśnie w takich okolicznościach. Wojenna pożoga, strach, nieustanna niewiadoma i codzienna walka o przeżycie kolejnego dnia. Jak odczuwa to siedemnastoletnia dziewczyna, jakiej w ciągu paru minut odebrano namiastkę bezpieczeństwa? Perspektywa głównej bohaterki daleka jest od pól bitewnych, jej oczami widzimy codzienność, pełną grozy i lęku, chociaż nie zawsze wojna jest widoczna na pierwszy rzut oka. Jednak ona toczy się i nie da się o niej zapomnieć, nawet jeśli wydaje się niekiedy daleka i tak odczuwana jest dotkliwie. Leah Moyes bez wielkich słów unaocznia, jaką brutalną zagładę niesie wojenny huragan. Postacie mają różny stosunek do wojny, czasem ulegający zmianie kiedy osobiście doświadcza się jej skutków, lecz przede wszystkim przedstawia czym jest człowieczeństwo, gdy traci się prawie wszystko. Prawie, gdyż pozostaje pragnienia życia, pomimo wszystkiego czego co było i jest.

Za możliwość przeczytania książki

dziękuję

Miłość w Japonii

Nowość:

„Tokyo Crush”

Vanessa Montalbano

 

Kraj Kwitnącej Wiśni wciąż pozostaje tajemniczym miejsce, chociaż z uwagi na to, iż rozsiany jest po archipelagu wysp raczej bardziej pasuje liczba mnoga. Z jednej strony technologia na najwyższym poziomie i każdej dziedzinie życia, z drugiej wielowiekowa tradycyjna kultura, jaka wcale nie jest w odwrocie. Kontrasty? Prawie na każdym kroku, również w temacie miłości.

 

A gdyby więc spojrzeć na Japonię z perspektywy randek, uczuć i poszukiwania drugiej połówki? Podbijmy jeszcze stawkę, gdyż punktu widzenia Francuzki, mieszkającej w Tokio od kilku lat. Ciekawie zapowiada się czyż nie? A im bardziej zagłębiamy się w skomplikowany świat poznajemy również japońskie zwyczaje związane z aplikacjami randkowymi, wyborem odpowiedniej restauracji, a co za tym idzie również kulinariami oraz zasadami rządzącymi społeczeństwem. To tak na początek, gdyż to, co jeszcze bardziej fascynujące poznajemy w kolejnych rozdziałach. Vanessa Montalbano nie poszła w swojej książce w kierunku porównania, lecz przedstawienia swoich doświadczeń, uzupełniając je tym, co było udziałem przyjaciółek. Obraz jaki wyłania się daleki jest od prostych kategorii i z pewnością nie mieści się w ramach, do których chcielibyśmy go wtłoczyć. Dla nas oryginalny, intrygujący i nawet po kilku latach wciąż zaskakujący, tak jak dla autorki „Tokyo Crush”.

 

Grupa krwi, definicja męskości i kobiecości, niuanse języka, portale randkowe i cała kultura z tym związana oczami cudzoziemki, naprawdę zaciekawionej Japonią i wszystkim co się nią wiąże. Bez kategoryzowania, oceniania, za to z życzliwym podejściem i osobistym zaangażowaniem. Książka Vanessy Montalbano daleka jest od zwyczajowego przedstawiania Kraju Kwitnącej Wiśni, podkreślania kontrastów pomiędzy nim a Europą. Lektura odsłania raczej wszystko to, co nie tyle jest ukryte co raczej przy krótkich wizytach nie dostrzega się, bo nawet nie ma takiej możliwości. Kilkuletni pobyt pozwolił autorce na szerokie podejście do tematu, a otwartość na inną kulturę i rzeczywista chęć jej poznania jest widoczne w „Tokyo Crush”. Zadawane pytania, poszukiwanie odpowiedzi i przede wszystkim przedstawienie opinii na podstawie tego, co faktycznie jej udziałem jest odczuwalne podczas lektury. Reportaż od jakiego trudno się oderwać, szczegółowy, pełen humoru, uchylający więcej niż rąbek Japonii od strony otoczonej mitami i legendami, nie tylko miejskimi.

Za możliwość przeczytania 

książki 

dziękuję:

 

Winna niewinność

Nowość:

„Co się stało z Niną?”

Dervla McTiernan

 

Czy niewiedza jest gorsza od tego, co wiemy, zwłaszcza, jeśli chodzi o bliskie nam osoby? Iluzja na dłuższą metę i tak zostanie odkryta, lecz kiedy trwa wielu odczuwa spokój i może łudzić się, że wszystko jest w porządku. Pierwszy wstrząs następuje w momencie, kiedy zaczynają się pojawiać rysy na idealnym obrazie, kolejny, gdy prawda zaczyna dobijać się do przysłowiowych drzwi. Reszta obnaża prawdziwe oblicza tych, których mieliśmy za bliskich.

 

Ten wyjazd nie różnił się od innych wyjazdów Simona i Niny, byli parą od kilku lat, więc to naturalne, że spędzali czas jedynie w dwójkę. Jednak z wyjazdu do nowo zakupionego domu rodziców chłopaka wraca tylko on. Dziewczyna wyjeżdża wcześniej i od tego momentu nikt jej już nie widział. Dlaczego nie dotarła do domu? Uciekła? Stało się coś złego? Jego wersja jest jasna, zostawiła go i wyjechała. Dokąd? Dlaczego nie daje znaku życiu? Rodzice zaczynają się niepokoić, a w krótkim czasie bać się o nią? Nie jest nieodpowiedzialna, a to oznacza, iż gdyby mogła to z pewnością skontaktowałaby się z bliskimi? Ostatni widział ją Simon, zakochany w niej i wciąż powtarzający, iż nic nie wie. Zresztą prawda mogła wyglądać inaczej? Może Nina jest inna niż sądzą wszyscy? Bliscy Simona nie pozostawiają tej sprawy ot tak sobie, starają się pomóc i zaczynają również zadawać pytania. Bronią go przed oskarżeniami, a jak wiadomo atak jest doskonałą bronią. Komu wierzyć: zrozpaczonej matce i ojcu Niny, jacy wprost szaleją ze strachu o nią czy chłopakowi, jaki ma za sobą drogich prawników i speców od wizerunku? Gdzie kryje się prawda albo raczej kto ją ukrywa?

 

Uciekła z domu? Miała wypadek? A może trzeba odpowiedzi szukać wśród jej najbliższych? „Co się stało z Niną?” To pytanie wpierw zadają sobie rodzice dziewczyny, a później coraz więcej ludzi. Nikt nic nie wie, chociaż czy na pewno? Tytułowe pytanie stanowi podstawę fabuły i jak się okazuje zatacza bardzo szerokie kręgi, wzburzając spokojną wydawałoby się społeczność. Z kilku perspektyw poznajemy fragmenty historii, która z kolejnymi stronami pokazuje jak szybko można pokierować opinią publiczną, jeśli dokładnie wie, co się chce osiągnąć i co więcej zaprzęgnie się do tego kogoś kto potrafi to zrobić w tak zwanych białych rękawiczkach. Dwie strony, jedna z nich coraz bardziej zaniepokojona, później zrozpaczona, a w końcu przygnieciona rozwojem wydarzeń, na jakie nie ma wpływu. Natomiast druga umiejętnie wykorzystująca swoją przewagę i atakująca tam, gdzie wie, że najbardziej zaboli. Oczywiście pytanie z tytułu nie traci ani na chwilę na swojej aktualności, ono wciąż jest na pierwszym planie, pociąga za sobą również cały łańcuch wydarzeń. Ktoś zostaje doprowadzony na skraj wytrzymałości, ktoś inny jeszcze bardziej prowokuje, chociaż robi to pod płaszczykiem troski i oburzenia. Dervla McTiernan po mistrzowsku pokazuje manipulację, zaprzeczanie prawdzie i uciekanie od niej oraz równocześnie dążenie do niej za wszelką ceną. „Co stało się z Niną?” Na to pytanie znajdzie się odpowiedź, lecz również poznamy mroczną stronę poczucia bezkarności zła i bezradności wobec niego.

                                                  Za możliwość przeczytania 

książki 

dziękuję:

Kryminalne łamigłówki

Nowość:

„Corpus Delicti”

M. Diane Vogt

 

Zagadki kryminalne intrygują, a ich wyjaśnienie to interesujący proces. Kto nie chciałby poprowadzić dochodzenia? Lektura kryminałów pozwala zabawić się w detektywa lub przynajmniej śledzić jego pracę. A gdyby tak samemu nim zostać, chociaż na chwilę?

 

Nie lada gratka dla wszystkich nas, którzy czytając lub oglądając kryminalną historię nie tylko podążają za detektywem na ekranie lub w książce, lecz i samemu staramy się dociec prawdy. A gdyby tak dostać kilkadziesiąt zagadek do rozwiązania? Krótszych, dłuższych, ale za każdym razem wymagających skupienia się na zbrodni, występku, przestępstwie? „Corpus Delicti” to właśnie gratka dla kogoś takiego jak my. Z jednej strony mamy lekturę, a z drugiej… możliwość, jaka nie zdarza się zbyt często czyli zabawy w detektywa. Łatwiejsze, trudniejsze, jednak za każdym razem nie obędzie się bez małego śledztwa. Można wybierać na chybił trafił lub przykładnie rozwiązywać po kolei albo zmierzyć ze wszystkim na raz albo dawkować sobie przyjemność. Tempo już zależy od czytelników i rzecz jasna od tego jak szybko rozwiążemy kryminalne szarady. Jak przystało na dobry kryminał liczy się spostrzegawczość, kojarzenie faktów, a także wiedza i oczywiście analiza dowodów, nawet tych wydających się mało przydatnych.

 

Sześćdziesiąt pięć śledczych łamigłówek i tyle samo kryminalnych opowieści, co za tym idzie tyle samo okazji by zmierzyć się z ich rozwiązaniem, chociaż tak naprawdę pewnie niejednokrotnie będzie się do nich wracać. „Corpus Delicti” jest książką tak skonstruowaną, iż możemy czytać ją w pojedynkę albo też z lektury uczynić grę towarzyską, a najlepiej wpierw samemu ją poznać i później wykorzystać do zabaw w szerszym gronie. M. Diane Vogt stworzyła intrygujące historie kryminalne, których finał sami musimy odnaleźć czyli samodzielnie rozwiązać zagadkę. Raz za razem mierzymy się z nowymi znakami zapytania, a odpowiedzi wcale nie są tak proste jak mogłoby się wydawać. Czy rzeczywiście w sześćdziesiąt sekund da się je rozwiązać? To już sprawa indywidualna i trzeba przyznać autorce, że w żadnym razie nie poszła na skróty bądź łatwiznę. Z pewnością zadbała o szczegóły i o to byśmy nie tylko mogli poczuć się jak rasowi detektywi, ale także by sama historia nas zaintrygowała. 

                                                      Za możliwość przeczytania 

książki 

dziękuję: