Historie z Etherton”
Katarzyna Kujawska
Aleksandra Seliga
Rzeczywistość czy senna
mara? Wydaje się, że jedno od drugiego dzieli wyraźna granica. Czy aby na
pewno? Niekiedy zaciera się ona pomiędzy nimi, staje się płynna. Przejście z
jednego do drugiego może zostać niezauważone, ale czy to bezpieczne? Koszmar czasem
zaczyna się niewinnie, a ciekawość sprawia, iż ignoruje się znaki ostrzegawcze,
aż będzie za późno by zrobić krok do tyłu…
Wilhemina bierze za
oczywistość to, co dla większości takie nie jest. Ale ona jest z rodu Aires, a
oni są inni od wszystkich i ponad nimi. Ich życie podporządkowane jest innym
zasadom, nawet Hendersonowie, z którymi dzielą się władzą w Etherton, nie
wiedzą wszystkiego. Jednak to, co większość uważa za oczywiste wcale takim nie
jest. Z jednej strony Las, z drugiej morze i klify, lecz najważniejsze są
tajemnice, jakich wszyscy wiedzą i nikt zbyt dużo nie mówi. Jaki ma to związek
z dwudziesto paroletnią młodą kobietą? To, że w kalendarzu jest rok tysiąc
dziewięćset sześćdziesiąty dziewiąty nie oznacza, iż ona jest taka sama jak
rówieśnicy i żyje zgodnie z duchem epoki. Wilhemina nie jest taka jak inni,
magia i rodzina są albo powinni być dla niej najważniejsi oraz potęga, jaką
dysponuje. Jednak czy Czterdzieści lat później Ivy stara się nie myśleć o
przeszłości i Lesie, gdzie zaginęli jej rodzice. Jednak nocne koszmary nie
pozwalają jej na to. W powietrzu wisi coś, co zagraża Etherton i równocześnie
intryguje dziewczynę. Strach i zaciekawienie mogą być mieszanką, jaka otworzy
drzwi do tego, co miało być ukryte. Przeszłość zaczyna domagać się swojego
miejsca w pamięci, czy teraźniejszość jest gotowa by zmierzyć się z tym co
kryje ta pierwsza i Las?
Niesamowita lektura. Pod każdym względem, jako ogół i w szczegółach. Jawa i sny. Tu i teraz oraz tam i kiedyś. Przeszłość i Teraźniejszość. „Zjawy i mary. Historie z Etherton” wymykają się prostemu podziałowi gatunkowemu w literaturze. Książka ta czerpie hojnie z niejednego i jest spójną całością, wyróżniającą się pod każdym względem. Powieść grozy, fantastyka, gotyckość, klimat jak z filmów Guillermo del Toro i równocześnie brytyjskie tło, a to nie wszystko. Miks kolorów, kontrastowych, ale nieporażających feerią barw, w zamian za to wszystkie odcienie zieleni, szarości, granatów i czerni, czasem lekko wyblakłe od patyny dziejów i słońca. Omszałe kamienie, dostojne dwory i domy z omszałych kamieni. Mgła, snująca się na drugim planie i oślepiające promienie słoneczna oraz gazowe lampy, nierozświetlające do końca mroku. No i oczywiście sama historia, wciągająca już pierwszymi zdaniami i pierwszą postacią, jaką poznajemy. Z każdą kolejną stroną zagłębiamy się w dwa plany czasowe, lecz i obserwujemy jak zaczynają się przeplatać się sny, a raczej koszmary senne, i jawa. Coraz silniej zaczynają zacieśniać się związki pomiędzy luźnymi, lecz tylko na pierwszy rzut oka, wątkami oraz kolejnymi bohaterami. Sami przestajemy być pewni, co jest realne, a co stanowi sferę majaków, lecz jedno i drugie jest równie fascynujące, a ich połączenie sprawia, że nie potrafimy oderwać się od książki. Zagadkowość, to słowo również oddaje to, z czym stykamy się w „Zjawach i marach” oraz swego rodzaju baśniowość, lecz nie ta disneyowsko-hollywoodzka, a rodem z braci Grimm, niewygładzonych, a pierwotnych. Gęsta opowieść, daleka od prostych podziałów i charakterystyk, pełna detali i niuansów, odwołująca się do pierwotnych lęków, nienazwanych, lecz odczuwanych. Przy lekturze tej książki przepada się w niej, a zwroty akcji dodatkowo wzmacniają jeszcze atmosferę tajemniczości. Nawet czytana w pełnym słońcu wywołuje gęsią skórkę przyczajonym niepokojem i widmem tego, że zaraz coś wydarzy się.
Za możliwość przeczytania
